Երկար ժամանակ է՝ արձակին չեմ դիմում, որովհետև ցավն էլ է պահանջում ստեղծագործական ժանրի փոփոխություն։ Երբեք չեմ ցանկացել ինձ պատուհասածը փաթաթել ընթերցողիս կամ հարազատներիս պարանոցին, բայց հոգևոր դաշտում կիսվել եմ ցանկացել, որովհետև այս փորձությունը ինձ համար նաև արժեքների փորձություն էր.տասնչորս ամիս անընդհատ փահլևանի պես հենաձողը ձեռքիդ, մի ոտքի վրա կանգնած մնաս լարին և ամեն վայրկյան սպասես անկմանդ...

Նիկոլ Անհողը գիրք ընթերցելու մասին տեսանյութ է հրապարակել, որտեղ կարմիր գույնով ընդգծված է. «Այսպիսով, չնայած թագավորության չգոյությանը` հայոց պետականությունը նախարարական համակարգի առկայությամբ պայմանավորված, չէր վերացել»... Սա մռսիջ է մեզ բոլորիս:

Կարդում է Գիտությունների ակադեմիայի պատմության ինստիտուտի հրատարակած Հայոց պատմության (!) քառահատորյակի առաջին հատորը: Այդ հատորը շուրջ 20 տարի չէր տպագրվում, քանի որ պատմաբաններն ու հնագետները չէին կարող բարիշել, թե ոնց գրեն հին շրջանի պատմությունը:

Ի դեպ, եթե ոմանց թվում է, թե Թուրքիայի հետ բարիդրացիություն խաղալով Թուրքիան իրենց խնայելու է, չարաչար սխալվում են։

Բա որ ձմեռը չլիներ, ո՞նց էինք գնահատելու տաքությունը։ Ո՞նց էինք հասկանալու տաքի ու շոգի տարբերությունը։ Ախր, տաքը ցրտի հակառակն ա, եթե ցուրտ չլիներ, մեր համար կլիներ մենակ շոգ ու ոչ շոգ։ Էդ նույնն ա, ինչ՝ մեռած ու ոչ մեռած։ Մարդու մտքով անգամ չի անցնում, որ ոչ մեռած՝ նշանակում ա կենդանի, նշանակում ա, որ ապրում ես։

Չէր կարող ողջ աշխարհի համար պատմական անբեկանելի փաստ հանդիսացող Արևմտյան Հայաստանի հետ ֆեյք Արևմտյան Ադրբեջանը նույն հարթության մեջ ներկայացնող անձը որևէ շահագրգռվածություն չունենալ: Եվ եթե դա անողը լիներ ադրբեջանցի, ապա բոլորին պարզ կլիներ, որ իր պետության շահն է առաջ տանում, եթե լիներ որևէ հայ, ապա անհրաժեշտ կլիներ պարզել, թե ու՞մ պատվերն է կատարում և ինչի դիմաց:

1988-ից սկսած մինչև հիմա կարևոր իրադարձություններով լի մեր կյանքի 36 տարին քիչ ժամանակ չի ֆունդամենտալ բնույթի եզրակացությունների համար, մի ժամանակաշրջան, որը եղել է դեմոկրատիայի տխուր իմիտացիա ավտորիտար մեթոդներով։

ՆԱՏՕ-ի նոր գլխավոր քարտուղար Մարկ Ռյուտեն և ԱՄՆ նորընտիր նախագահ Դոնալդ Թրամփը նոյեմբերի 23-ին Ֆլորիդայի Փալմ Բիչ քաղաքում հայտնվեցին տեսախցիկների առաջ՝ ուրախ ժպտալով և սեղմելով ձեռքերը։ ԱՄՆ ընտրություններից մի քանի օր անց Պրահայում, ԵՄ ռազմական պաշտոնյաների և պաշտպանական արդյունաբերության ղեկավարների հանդիպման ժամանակ հիմնական տեսակետն այն էր, որ Թրամփի քաղաքականությունն առայժմ «անկանխատեսելի է» և պարզ չէ թե ինչպիսի տրանսֆորմացիաներ կապրի նաև ՆԱՏՕ-ն:

Այս ՎԵՐՋԱՑԱԾ ՍՈՒԲՅԵԿՏԻ որևէ գրառում ո՛չ կարդալու եմ այլևս, ո՛չ էլ բանականության դիրքերից փորձեմ վերլուծել: Սա հիմա «Խաթաբալադայի» հայտնի հերոսի պես մի բան պիտի ասեր միայն. «Կարող ա՞ մեռել եմ, բայց չեք ասում, որ տրամադրությունս չընկնի»...

Էրդողանը (հասկանալ՝ թուրքը) նախ խոսում է բարեկամությունից ու հաշտությունից, իսկ հետո անմիջապես հարվածում է թիկունքից։ Սա ապացուցված է ժամանակով և պատմությամբ...